itna.ir - 5 ساعت پیش

یک دیدگاه انقلابی در میان پژوهشگران در حال شکل گیری است: بیماری آلزایمر ممکن است بر خلاف باور رایج، اساساً یک اختلال در سیستم ایمنی مغز باشد، نه صرفاً یک بیماری انحطاطی سلول های عصبی. این نظریه می تواند مسیر دهه ها تحقیق و سرمایه گذاری کلان برای یافتن درمان را متحول کند. به گزارش ایتنا و به نقل از ساینس الرت، پیدایش درمانی قطعی برای بیماری آلزایمر، به عرصه ای رقابتی و همراه با چالش های جدی تبدیل شده است. در سال های اخیر، مباحثات داغی جامعه علمی را تحت تأثیر قرار داده؛ از جمله، گزارشی در ژوئیه ۲۰۲۲ در مجله ساینس که از جعلی بودن داده های یک مقاله کلیدی منتشرشده در سال ۲۰۰۶ در نشریه نیچر خبر داد. این مقاله، پروتئین بتا آمیلوئید را عامل اصلی بیماری قلمداد می کرد. پیش از این نیز، در ژوئن ۲۰۲۱، سازمان غذا و داروی آمریکا، داروی آدوکانوماب را با وجود داده های ناقص و متناقض، برای درمان آلزایمر تأیید کرده بود؛ تصمیمی که با واکنش های دوگانه متخصصان روبرو شد. این سؤال اساسی مطرح است: با وجود میلیون ها بیمار در انتظار درمان، چرا علم در یافتن راهکاری برای یکی از مهم ترین بیماری های عصر حاضر، تا این حد با ناکامی مواجه شده است؟ گلبول های سفید سیستم ایمنی بدن، که برای مبارزه با عفونت باکتریایی فعال شده اند. در این تصویر، رنگ سبز نمایانگر مولکول های خاصی بر روی سطح خارجی گلبول های سفید است که مثل آنتن هایی برای شناسایی و اتصال به عوامل بیماری زا عمل می کنند. در مقابل، رنگ نارنجی، فرآیند سنتز و تولید مولکول های جدید را در فضای درونی سلول ها نشان می دهد فراتر از فرضیه بتا آمیلوئید: نیاز به تغییر پارادایم برای دهه ها، تمرکز اصلی تحقیقات بر جلوگیری از تشکیل پلاک های پروتئین بتا آمیلوئید در مغز بوده است. به نظر می رسد جامعه علمی در یک رکود فکری گرفتار شده و با تمرکز تقریباً انحصاری بر این مسیر، سایر توضیحات احتمالی را نادیده گرفته است. این در حالی است که هیچ درمان دارویی مؤثری از این رهیافت به دست نیامده و لزوم نگاهی نو و خارج از چارچوب به عنوان اولویتی اصلی در حال مطرح شدن است. نظریه انقلابی: آلزایمر به مثابه یک بیماری خودایمنی آزمایشگاه تخصصی موسسه مغز کرمبیل وابسته به دانشگاه تورنتو ، بر پایه سه دهه پژوهش، نظریه ای جدید ارائه داده است. بر این اساس، آلزایمر را نباید عمدتاً یک بیماری مغزی دانست، بلکه این بیماری در اصل، یک اختلال در سیستم ایمنی مغز محسوب می شود. سیستم ایمنی در سراسر بدن، شامل مغز، وظیفه ترمیم بافت های آسیب دیده و مبارزه با عوامل بیماری زا را بر عهده دارد. پژوهشگران معتقدند بتا آمیلوئید بر خلاف تصور رایج، یک ماده زائد غیرطبیعی نیست، بلکه مولکولی طبیعی و بخشی کلیدی از سیستم دفاعی مغز است. مشکل از آنجا آغاز می شود که به دلیل شباهت ساختاری میان مولکول های غشای باکتری ها و سلول های مغزی، این پروتئین به اشتباه به سلول های مغزی که قرار است از آن ها محافظت کند، حمله می برد. این حمله مزمن، به تدریج موجب از بین رفتن سلول های عصبی و در نهایت بروز علائم زوال عقل می شود. بنابراین، آلزایمر در این مدل، یک بیماری خودایمنی مغز تلقی می گردد. راهکارهای درمانی جدید و نظریه های رقیب اگرچه درمان های متداول بیماری های خودایمنی (مانند کورتیکواستروئیدها) احتمالاً برای آلزایمر مؤثر نخواهند بود، اما هدف گیری سایر مسیرهای تنظیم کننده ایمنی در مغز می تواند دریچه ای به سوی درمان های نوین بگشاید. در کنار این نظریه، دیدگاه های بدیع دیگری نیز در حال ظهورند: برخی پژوهشگران آلزایمر را بیماری میتوکندری (نیروگاه سلول) می دانند. عده ای نقش عفونت های باکتریایی به ویژه از ناحیه دهان را پررنگ می دانند. برخی نیز برهم خوردن تعادل فلزاتی مانند روی، مس و آهن در مغز را عامل اصلی می پندارند. ضرورت تحول در نگرش شکل گیری این تفکرات جدید درباره بیماری دیرین آلزایمر، امیدبخش است. امروزه زوال عقل بیش از ۵۰ میلیون نفر را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار داده و در هر سه ثانیه یک مورد جدید تشخیص داده می شود. این بیماری، یک بحران جدی برای سیستم های سلامت عمومی به شمار می رود که بر اقتصاد خانواده ها و دولت ها فشار سنگینی وارد می کند. برای رویارویی با این چالش، به درک عمیق تر از مکانیسم های بیماری و سرمایه گذاری بر روی ایده های نو و مسیرهای تحقیقاتی جایگزین نیازمندیم. آینده درمان آلزایمر، احتمالاً در گرو کنار گذاشتن فرضیات قدیمی و پذیرش پارادایم های جدیدی است که بیماری را از زوایای کاملاً متفاوتی بررسی می کنند.

آخرین اخبار

برچسب‌ها:   

آلزایمر

 | 

بیماری

 | 

خودایمنی

 | 

نظریه

 | 

انقلابی

 | 

منابع خبری