ورود نخستین بازیگر هوش مصنوعی به سینما

ظهور تیلی نوروود، نخستین بازیگر کاملا ساخته شده با هوش مصنوعی در جهان، شوکی بزرگ به صنعت سینما وارد کرده است. این چهره دیجیتالی که ایلین ون در ولدن، بازیگر و کمدین هلندی، آن را خلق کرده، موردتوجه آژانس های استعدادیابی هم قرار گرفته و درباره حقوق هنرمندان، آینده خلاقیت انسانی و مرز میان واقعیت و مصنوعیت بحثی گسترده برانگیخته است. ایلین ون در ولدن از این چهره دیجیتالی که از طریق استودیوهای هوش مصنوعی خود، پارتیکل۶ (Particle6) و اکسی کویا (Xicoia) خلق کرده، به عنوان آغاز عصر تازه ای از استعدادهای مصنوعی نام برده و تایید کرده که شرکت اکسی کویا در حال مذاکره با چندین آژانس استعدادیابی برای عقد قرارداد نمایندگی این شخصیت مجازی است. اعلام این خبر در جریان نشست اخیر زوریخ، موجی از نگرانی درباره حقوق مالکیت فکری، حق تصویر و آینده خلاقیت انسانی در سینما به راه انداخت. به گزارش اسکرین هاب، تیلی نوروود نخستین بار ماه مه ۲۰۲۵ در اینستاگرام به عنوان بازیگری جوان در آستانه موفقیتی بزرگ، ظاهر شد؛ حساب او پر است از عکس هایی در موقعیت های مختلف مانند نوشیدن قهوه، خرید لباس، یا کار پشت میز در کنار کلیپ هایی از بازی در ژانرهای گوناگون: از درام تاریخی گرفته تا اکشن و کمدی. در یکی از ویدیوها، او با لحنی شوخ می گوید: در ۲۰ ثانیه با هیولا جنگیدم، از انفجار فرار کردم، به شما ماشین فروختم و تقریبا اسکار بردم. همه اش در یک روز کاری به معنای واقعی کلمه! اما آنچه صنعت سینما را شوکه کرد، نه این حضور اینستاگرامی، بلکه خبر ابراز تمایل آژانس های بازیگری به نمایندگی از این چهره مصنوعی بود. بروس آیزاکس، استاد مطالعات فیلم در دانشگاه سیدنی، این حرکت را خطرناک می داند: پیش از این، آژانس ها با افرادی مانند اسکارلت جوهانسون و تام کروز به دلیل ویژگی های منحصربه فردشان قرارداد می بستند؛ ویژگی هایی که حاصل سال ها تجربه زیسته و عوامل زیستی بودند. اما تیلی یک بازیگر جدید نیست، یک شبیه ساز است که می تواند هر شکلی از انسان را تقلید کند و این واقعا نگران کننده است. او ادامه می دهد: ترس هالیوود فقط از دست دادن شغل نیست، بلکه از دست رفتن کنترل تصویر است. بازیگر همیشه عنصر محوری در انتقال احساسات در سینما بوده است و اگر استودیوها بتوانند این قدرت را با کدنویسی خلق کنند، دیگر هنر بازیگری چه باقی می ماند؟ واکنش تند بازیگران و انجمن ها ورود تیلی نوروود با واکنش منفی فوری چهره های مطرح سینما همراه شد. زمانی که مجله ورایتی ( Variety ) تصویری از نوروود به امیلی بلانت نشان داد، او گفت: خدای من، کارمان تمام است. این واقعا ترسناک است. آژانس ها، لطفا این کار را نکنید. خواهش می کنم نگذارید این ارتباط انسانی از بین برود. بازیگرانی چون سوفی ترنر، ووپی گلدبرگ، کیرسی کلمنز و ملیسا باررا نیز نگرانی خود را ابراز کردند. گلدبرگ گفت: این موجود ترکیبی از هزاران بازیگر گذشته است؛ طرز نگاه بتی دیویس، لب های همفری بوگارت، شوخ طبعی من. این واقعا برتری ناعادلانه ای است. اتحادیه بازیگران آمریکا (SAG-AFTRA) نیز بیانیه ای شدیداللحن منتشر کرد: تیلی نوروود یک بازیگر نیست؛ او کاراکتری رایانه ای است که با استفاده از کار هزاران هنرمند واقعی آموزش دیده، بی آنکه آن ها راضی باشند یا دستمزدی داده شود. هیچ تجربه زیستی ندارد، هیچ احساسی ندارد و با بی ارزش کردن هنر انسانی، معیشت بازیگران را تهدید می کند. جنبه های زیبایی شناختی و اخلاقی پیتر بردشا، منتقد گاردین، یادآور می شود که بازیگران مصنوعی در واقع سرقت ادبی از نسل های متوالی هنرمندان واقعی اند و به نوعی یکدست سازی فرهنگی منجر می شوند. او هشدار داد که با گسترش استفاده از چهره های مصنوعی، بازیگری انسان نیز ممکن است ناخواسته، به تقلید از ظاهر و حس مصنوعی هوش مصنوعی گرایش پیدا کنند؛ وضعیتی که در نهایت به یک دره وهم آور بی روح در سینما، مملو از چهره ها و بازی ها بیش ازحد واقعی اما درعین حال غیرواقعی ، منجر می شود. با این حال ایلین ون در ولدن از پروژه خود دفاع کرد و گفت: هوش مصنوعی فقط یک قلم مو است. مانند انیمیشن، عروسک گردانی یا تصویرسازی رایانه ای، راه تازه ای برای خلاقیت است و چیزی از بازی زنده نمی گیرد. اما آیزاکس این قیاس را نادرست می داند: هوش مصنوعی قلم مو نیست. حتی عکس هم نقاشی نیست. مرز میان ابزار و خالق در مورد هوش مصنوعی کاملا درهم می ریزد. بستر حقوقی و واقعیت تازه ورود تیلی نوروود در حالی است که ایالت کالیفرنیا سال گذشته دو قانون مهم را تصویب کرد (لوایح ۱۸۳۶ و ۲۶۰۲) که بازتولید چهره یا صدای بازیگران بدون اجازه آن ها را غیرقانونی می کند. لایحه ای تازه برای تنظیم قوانین و استانداردهای مجاز برای توسعه دهندگان هوش مصنوعی هم در حال بررسی است. پیش از این، هیچ قانون روشنی برای جلوگیری از ساخت همزادهای دیجیتال از بازیگران وجود نداشت و کسی هم نمی داند در ساخت تیلی نوروود از چه چهره هایی الهام گرفته شده است. در فیلم هایی مانند بیگانه: رومولوس (Alien: Romulus) نیز از بازسازی دیجیتال بازیگران درگذشته استفاده شد، اما ظهور یک بازیگر کاملا مصنوعی این نگرانی ها را از فرضیه به واقعیت تبدیل کرده است. آیزاکس می گوید: دیگر این موضوع علمی تخیلی نیست. همین حالا در حال وقوع است و صنعت سینما را مجبور می کند درباره همه چیز، از قراردادها گرفته تا اخلاق و ماهیت داستان گویی، تجدیدنظر کند. اتحادیه بازیگران آمریکا هشدار داده است که هرگونه استفاده از بازیگران مصنوعی بدون توافق رسمی، نقض قراردادهای صنفی محسوب می شود. تا این لحظه، تیلی نوروود در هیچ فیلم یا سریال بزرگی بازی نکرده و اگر قوانین کالیفرنیا موثر عمل کنند، احتمالا هرگز در تولیدات این ایالت ظاهر نخواهد شد، اما به وضوح آغازگر روندی است که در پی عادی سازی بازیگران مصنوعی است. بحث درباره تیلی نوروود تنها به یک چهره مصنوعی محدود نمی شود؛ این موضوع اکنون به آزمونی برای تعریف دوباره خلاقیت و اصالت در عصر یادگیری ماشینی تبدیل شده است. آیزاکس می گوید: پدیده هایی مثل جعل عمیق (دیپ فیک) در تیک تاک نشان می دهند که جامعه تا حدی با ساخته های مصنوعی دیجیتال خو گرفته است. پرسش این است که هوش مصنوعی چه شکلی به خود می گیرد تا بتواند مقبولیت فرهنگی پیدا کند؟ او می پرسد: آیا هوش مصنوعی می تواند در یک فیلم دو ساعته نقش اصلی را داشته باشد؟ شاید، اما هنوز نه به زودی. با این حال، همین حالا در شبکه های اجتماعی حضور دارد و برای سازندگانش درآمد ایجاد می کند. منتقدان می گویند اگر این بازیگران بر اساس داده های بدون مجوز ساخته شوند، نوعی سرقت گسترده از کار هنرمندان واقعی است و در صورت جایگزینی نیروی انسانی، می تواند بازار کار سینما را متحول کند. در نهایت، همان طور که بردشا می نویسد، شاید راه حل هراس نباشد، بلکه مقاومت باشد؛ بازگشت دوباره به اصالت اجرای زنده انسانی، حتی در دنیایی که فناوری هر روز متقاعدکننده تر می شود.

مطلب در سایت اصلی

آخرین اخبار