ماهواره شوالیه سیاه: افسانه‌ای ۱۲۰ ساله میان علم و خیال

این افسانهٔ مدرن ادعا می کند شیئی مصنوعی با منشأ ناشناخته - احتمالاً فرازمینی - در مداری قطبی به دور زمین در حال گردش است و گفته می شود این رصد خیالی بیش از ۱۳۰۰۰ سال است که ادامه دارد. به گزارش ایتنا و به نقل از اسپیس، با وجود تکذیب های مکرر دانشمندان، اخترشناسان و سازمان های فضایی معتبر، این افسانه همچنان در انجمن های اینترنتی، شبکه های اجتماعی و مطبوعات زرد به حیات خود ادامه می دهد. ریشه یابی تاریخی افسانه داستان شوالیه سیاه در واقع تلفیقی از چندین رویداد مجزا و نامرتبط در طول ۱۲۰ سال گذشته است که با تفسیرهای نادرست و خیالپردازی ها به هم پیوند خورده اند: در سال ۱۸۹۹، نیکولا تسلا، نابغه مشهور صربستانی-آمریکایی، در آزمایشگاه منحصربه فرد خود در کلرادو اسپرینگز، سیگنال های رادیویی عجیبی را ثبت کرد. تسلا در یادداشت هایش اشاره کرده بود که این سیگنال های تکراری ممکن است منشأ فرازمینی داشته باشند. هرچند دانشمندان امروزی با بررسی دقیق تر معتقدند این سیگنال ها احتمالاً یا منشأ زمینی داشته اند یا نویزهای طبیعی بوده اند. در سال ۱۹۲۷، یورگن هالس، یک اپراتور رادیویی آماتور نروژی، پدیده عجیب پژواک های رادیویی با تأخیر طولانی را مشاهده کرد. این پدیده که در آن سیگنال های ارسالی چند ثانیه بعد بازگشت داده می شدند، تا امروز نیز توضیح قانع کننده علمی دریافت نکرده و به عنوان یکی از اسرار حل نشده رادیویی باقی مانده است. در سال ۱۹۵۴، برخی روزنامه های معتبر آمریکا ادعاهای جنجالی دونالد کیوه، افسر بازنشسته نیروی هوایی ایالات متحده را منتشر کردند. کیوه مدعی شده بود نیروی هوایی آمریکا دو ماهواره مصنوعی ناشناس را در مدار زمین شناسایی کرده است - ادعایی عجیب در زمانی که هیچ کشوری در جهان هنوز توانایی پرتاب ماهواره به فضا را نداشت. ماجرای عکس های شاتل فضایی و تولد دوباره افسانه گفتنی است در دسامبر ۱۹۹۸، خدمه مأموریت STS-88 شاتل فضایی Endeavour که اولین مأموریت مونتاژ ایستگاه فضایی بین المللی بود، مجموعه ای از عکس های خیره کننده گرفتند که شیء تاریک، پیچ خورده و عجیبی را در مدار زمین نشان می داد. این تصاویر به سرعت در اینترنت منتشر شد و طرفداران نظریه های توطئه بلافاصله ادعا کردند این شیء همان ماهواره افسانه ای شوالیه سیاه است که بالاخره شواهد تصویری از آن به دست آمده است. اما جری راس، فضانورد با تجربه ناسا که در آن مأموریت حضور داشت، توضیح داد که این شیء چیزی جز یک پتوی حرارتی (thermal blanket) گمشده نبوده است. این پتو در حین راهپیمایی فضایی برای نصب عایق های حرارتی روی ماژول Unity ایستگاه فضایی بین المللی، به طور تصادفی شل شده و در فضا شناور شده بود. تحلیل علمی و ردیه های کارشناسی جیمز اوبرگ، مهندس سابق ناسا و متخصص تاریخ فضانوردی که شخصاً در طراحی مسیر پرواز مأموریت STS-88 مشارکت داشت، به طور مفصل به بررسی این ادعاها پرداخته است. اوبرگ که با فضانوردان حاضر در مأموریت از جمله جری راس و سرگئی کریکالیوف (کیهان نورد روسی که عکس ها را گرفته بود) مصاحبه کرده، تأکید می کند که این تصاویر صرفاً یک پتوی حرارتی معمولی را نشان می دهند که به دلیل شرایط نورپردازی خاص در فضا، ظاهری عجیب و غریب پیدا کرده بود. عوامل تداوم این افسانه روانشناسان اجتماعی و متخصصان مطالعات علمی چندین عامل کلیدی را در تداوم این افسانه مؤثر می دانند: ۱. سوگیری شناختی: مغز انسان به طور طبیعی به دنبال شناسایی الگوها و کشف معانی پنهان است، حتی زمانی که چنین الگوها و معانی ای واقعاً وجود ندارند. ۲. علاقه فرهنگی: جذابیت ذاتی موضوعات مرتبط با موجودات فضایی، تکنولوژی های سری و برنامه های پنهان فضایی برای عموم مردم. ۳. تأثیر رسانه ها: انتشار گزارش های رسمی دولتی درباره پدیده های هوایی ناشناس (UAP) در سال های اخیر باعث افزایش حساسیت عمومی نسبت به چنین موضوعاتی شده است. ۴. ترکیب جذاب: آمیختگی داستان های مربوط به نیکولا تسلا، سیگنال های مرموز رادیویی، ماهواره های گمشده و عکس های عجیب فضایی، ترکیبی وسوسه انگیز برای طرفداران نظریه های توطئه ایجاد کرده است.

مطلب در سایت اصلی

آخرین اخبار